San Beneito: diferénse tra e verscioìn

Da Wikipedia
Contegnûo scasòu Contegnûo azónto
Legobot (discusción | contribûti)
m Bot: Migrating 1 interwiki links, now provided by Wikidata on d:q44265 (translate me)
Lìnia 11: Lìnia 11:
==Bibliografia==
==Bibliografia==
[http://www.treccani.it www.treccani.it]
[http://www.treccani.it www.treccani.it]
[[category:santi]]

Versción de 16:03, 29 arv 2013

Beneito da Nursia (od. Norcia), santo , fondatô de l’orde beneitin e patriarca do monegheximo occidentâ (Norcia 480 ca.- Montecassin doppo o 546).

O fu aotô da "Regola" monastega ch'a prescrive povertæ, obbediença e un fortiscimo impegno de preghea e de travaggio. E scarse notiçie storiche in sce-a so vitta provegnan squæxi escluxivamente da-i "Dialoghi" de s. Grigoeu Magno (libbro II), scriti a scopo sorvetutto de edificaçion.

Nasciúo da nobile famiggia, o studiò a Romma, ch'o l' abbandonò pe condue vitta solitaia in sce-i monti de Enfide (òd. Affile), za sede de di âtri asceti (tra i quæ o moñego Roman, ch'o l'inspiò Beneito). Ciammao a dirizze una comunitæ a Vicovaro, o dovette abbandonâla pe l’indisçipliña di moneghi, refugiandose inta streita valle de l’Aniene poco a monte de Subiaco (Sacro Speco); essendose unii a lê molti discepoli, o l'eresse inta zona dozze monestê, tegnindo però presso de lê i prediletti Maoro e Plaçido. Contrastao da un præve sublacense, Fioenço, Beneito o decise de partî; razonta a via Latiña, o l'arrivò a Cassin e into 528 ca., in sce-o monte dove sorzeiva un tempio pagan consacrao a Giove, o l'eresse doi otoi dedicæ a s. Martin e a s. Zane Battista e un monestê, asciancao da un âtro monestê femminî diretto da-a sœu, s. Scoastega (in sce-i colloqui de questa con Beneito a lezendia a dà di poetichi particolæ). A Cassin o reçevette a vixita do re di Goti Totila (546), che, voendo mette a-a prœuva a santitæ de Beneito, o l'ordenò a-o so scudê de travestîse da re; Beneito o scrovì subito l’inganno e o re, stupefæto, o decise de comportâse con giustiçia.

A "Regola" beneitiña, pilastro da vitta monastega occidentâ e frûto de esperiença personâ a longo maturâ, a fu probabilmente inspiâ a un testo precedente. A-o prinçippio no particolarmente diffusa, a se impose graçie a-i Carolingi, che l'esteizan a tutte e comunitæ monasteghe do Sacro Roman Impeo. A comprende un prologo e 73 capitoli e a n'è zonta inte træ recenscioin: l’aotografo, portao a Romma into 577, riportao a Montecascin into 742 e trasfeio a Tean into 883, o ghe fu destruto inte un inçendio (896): da quello se credde derive a coppia mandâ dall’abao Teodemao a Carlomagno (787) e da questa derivan un codexo de S. Gallo e di âtri, tra i quæ quelli da coscì díta «tradiçion cascineize». Redæta in latin vorgâ, a fu però fîto modificâ, quæ appâ pres. into codexo da biblioteca Bodleiaña (Oxford; o ciu antigo: ca. 700); de variante do primmo e do segondo tipo de testo se troeuvan frammiste into terço (coscì díto textus receptus), ch'o l'ammia a-a ciarezza e o remonta a l’8° secolo.

Bibliografia

www.treccani.it