Carlo V: diferénse tra e verscioìn

Da Wikipedia
Contegnûo scasòu Contegnûo azónto
Nisciùn ògètto de modìfica
Nisciùn ògètto de modìfica
Lìnia 1: Lìnia 1:
[[Immaggine:Carlos V en M%C3%BChlberg, by Titian, from Prado in Google Earth.jpg|miniatura|300p|Carlo V a cavallo a [[Mühlberg]], [[Tiçian]] 1548, Muzeo do [[Prado]], [[Madrid]]]]
[[Immaggine:Carlos V en M%C3%BChlberg, by Titian, from Prado in Google Earth.jpg|miniatura|300px|Carlo V a cavallo a [[Mühlberg]], [[Tiçian]] 1548, Muzeo do [[Prado]], [[Madrid]]]]


'''Carlo V imperatô''' (''Carlo I'' comme re de [[Spagna]], ''Carlo II'' d'[[Ungaja]] e ''Carlo IV'' de [[Nappoli]], [[Gand]] 1500 - [[San Giœumo de Yuste]] 1558) . Figgio de l'arçiducca d'[[Aostria]] [[Feipo o Bello]] (perçò nevo de l'imperatô Mascimilian d'[[Asburgo]]) e de [[Zana a Matta]] (figgia de [[Ferdinando d'Aragoña]] e de [[Zabella de Castiggia]]), a soli sei anni, pe a morte do fræ e da sœu maggiô da moæ, comme pù de quella do poæ, o vègne erede no solo di [[Paixi Basci]] ma de l'[[Aragoña]] e da [[Castiggia]] ascì.
'''Carlo V imperatô''' (''Carlo I'' comme re de [[Spagna]], ''Carlo II'' d'[[Ungaja]] e ''Carlo IV'' de [[Nappoli]], [[Gand]] 1500 - [[San Giœumo de Yuste]] 1558) . Figgio de l'arçiducca d'[[Aostria]] [[Feipo o Bello]] (perçò nevo de l'imperatô Mascimilian d'[[Asburgo]]) e de [[Zana a Matta]] (figgia de [[Ferdinando d'Aragoña]] e de [[Zabella de Castiggia]]), a soli sei anni, pe a morte do fræ e da sœu maggiô da moæ, comme pù de quella do poæ, o vègne erede no solo di [[Paixi Basci]] ma de l'[[Aragoña]] e da [[Castiggia]] ascì.

Versción de 12:16, 18 nov 2012

Carlo V a cavallo a Mühlberg, Tiçian 1548, Muzeo do Prado, Madrid

Carlo V imperatô (Carlo I comme re de Spagna, Carlo II d'Ungaja e Carlo IV de Nappoli, Gand 1500 - San Giœumo de Yuste 1558) . Figgio de l'arçiducca d'Aostria Feipo o Bello (perçò nevo de l'imperatô Mascimilian d'Asburgo) e de Zana a Matta (figgia de Ferdinando d'Aragoña e de Zabella de Castiggia), a soli sei anni, pe a morte do fræ e da sœu maggiô da moæ, comme pù de quella do poæ, o vègne erede no solo di Paixi Basci ma de l'Aragoña e da Castiggia ascì.

O passò i primmi anni da so infançia a Malines e a Bruxelles, dove a lalla Margaita d'Aostria, rezente di Paixi Basci, a ghe feççe impartî un'accurâ educaçion da-i umanisti spagnolli Juan de Vera e Luis Vaca e da Adrian, decan de Utrecht (futúo pappa Adrian VI). O crebbe in mezo a-a nobiltæ fiamminga, verso a quæ o dimostrò particolâ attaccamento ascì doppo a so asceiza a-o trono de Spagna.

Vegnuo de fæto into 1516, a-a morte de Ferdinando o Catollico, re de Aragoña e de Castiggia, o se recò in Spagna pe prende possesso di so reammi, ma a rapaçitæ do so seguito formao squæxi escluxivamente de Fiamminghi e a so incomprenscion pe quello conglomerao d'instituçioin e di elementi contrastanti ch'a l'ea a Spagna, o-o reize tutt'âtro che gradio a-i nœuvi sudditi. Questo macontento verso l'attezamento do nœuvo sovran o se manifestò int'e adunançe d'e Cortes, che oppozan di ostaccoli de ogni gennere a-o governo de Carlo V into timô ch'o voese ezaotoâle e conferî e ciu âte careghe do stæto a di ommi da so tæra natâ.

Quande da pœu into 1519, a prœuvo a-a morte do messiao Mascimilian, Carlo V o lasciò temporaniamente a Spagna, affiando a rezença inta Castiggia a Adrian de Utrecht, pe poñe a propria candidatua a-a coroña imperiâ, scciupò a coscì díta rivotta di comuneros, che tuttavia ben fîto a fallì a caoza da defeçion da nobiltæ e do clero da-o movimento insurreçionâ alloaché questo o menaççò de assumme un carattere sociâ.

L'inconaçion de Carlo V a Aquisgraña, ch'a l'ebbe lœugo o 23 ott. 1520 e a-a quæ Carlo V o zonse doppo de longhe trattative co-i prinçipi elettoî da-i quæ o l'ótègne, con tant'óo, o confeimento da dignitæ imperiâ, a misse tutt'a un træto o nœuvo Cezare de fronte a de grave e ardoe responsabilitæ politiche: o l'ea ormai impegnao a fondâ un'egemonia œüropea.

Contra questo sovran no ciu fiammingo ò spagnollo, ma œüropeo, a França a se difeize: Françesco I, che indærno o l'aiva tentao de contrastâ a Carlo V l'ambia coroña, o s'atroava circondao da ogni parte da-i possedimenti do rivâ, che liberamente o poeiva, a so beneplaçito, attaccâ int'o mæximo tempo a França da-e Fiandre, da-i Pirenei, da-i Alpe e longo o Ren. Pe deliviâse da questa morsa Françesco, alligando a pretesto i so driti in sce-o ducato de Milan, o començò into 1521 quella serie de guære contra Carlo V che se rebelon squæxi sença soluçion de continuitæ, fin a-o 1544 e continuon ascì sotta o regno de so figgio Enrico II.

A primma guæra (1521-25), terminâ co-a battaggia de Pavia (24 febbr. 1525) a favô de l'imperatô , dove o mæximo re Françesco I fu fæto prexonê, a fu ben fîto seguia da un'âtra campagna, ch'a vidde alliæ contra Carlo V o re de França, pappa Clemente VII e a ciu gran parte di stæti italien. Anco-ina votta l'impiatô o sciortì vittoriozo. O mæximo ponteffixe, rinserao into Castel Sant'Angeo da-i orde di lançichenecchi do Frundsberg, o dovette vegnî a patti e i trattæ de Barçeloña (1529) e de Bològna (1530) asseguon finarmente a Carlo V un periodo de paxe. Carlo V mæximo o vègne in Itallia pe compî l'antigo rito medievâ: a Bologna o 22 e o 24 frev. 1530 Clemente VII o ghe poze in sce-o cappo rispettivamente a coña færea e quella imperiâ.

Into frattempo in Germania l'ea dilagao o movimento luteran. Ma Carlo V, tutto preizo da-a lotta contra Françesco I, o no poeiva asumme contra i protestanti un attezamento troppo energico ch'o l'aviæ posciúo façilmente sciuscitâ un nœuvo fogoâ de guæra rovinoza. Ascì pe conseggio do so cançelê Mercurin da Gattinæa, l'imperatô o se mostrò propenso a-a reunion de un concillio generâ, dove tutte e diverzençe de carattere teologico e ecclexiastego poesan êse ezaorientemente dibattue, contraio invece a quásesæ mezua ch'a scignifichesse una condanna preventiva do luteraneximo. O çercò o insomma de mantegnîse inte 'na poxiçion d'equilibbrio ch'a no l'urtesse eccescivamente i prìnçipi protestanti. D'âtra parte l'attezamento de Clemente VII, ch'o s'ea alliao contra de lê co-o re de França, o costituiva una giustificaçion ciu che plaoxibile a-a so conduta blanda verso quelli ch'ean conscideræ erettichi da-a S. Sede. Pertanto Carlo V, pù rimandando a-o futúo concilio generâ quásesæ definitiva determinaçion in sce-a controverscia religioza, o permisse into 1526 (dieta de Spira) a-i luteren o libero ezerciççio da so confescion. Solo doppo a riconciliaçion co-o pontefixe Carlo V o tentò de repigiâse quant'o l'aiva elargio, ma davanti a-e proteste di luteren, unîse inta liga de Smarcarda, e a-o peigo de una guæra in Germania, o no l'inscistette inta so preteiza.

Da-o 1530 a-o 1535 Carlo V o poe' infin, doppo dex'anni de guæra, dedicâse a dâ recatto a-i so stæti, a decadença economica di quæ, unia a un'ineffixente organizzaçion fiscâ, a l'aiva de longo condiçionao a so dispendioza politica œüropea. O nominò rezente di Paixi Basci a sœu Maia; o feççe proclamâ re di Romen o fræ Ferdinando, a-o quæ fin da-o 1522 o l'aiva cedúo i possedimenti asburgichi todeschi; o promosse in Italia a constituçion de una liga tra i stæti da penizoa, liga a-a quæ aderin ascì o pontefixe e Veneççia e ch'a l'ea pe lê garantía de paxe, percose âtri doi importanti stæti da penizoa gh'ean ben obrigæ, Zena co-o Dria Doia, e Firençe, onde Carlo V o l'aiva recondúto i Meghi co-a força di arme.

Inte questo mæximo periodo o decize, senscibile a-e solleçitaçioin sorvettutto spagnolle, de affrontâ a question di Turchi, che se faxeivan sentî no solo in Ungaia, longo o Danubio, ma proprio into Mediterrannio, che a caoza de scorraie di Barbæschi o l'ea vegnúo una stradda marittima spesso infida. Doppo l'occupaçion de Tunexi da parte do temúo pirata Barbarossa, Carlo V into 1535 o l'organizzò una spediçion, a-a quæ parteçipon, sarvo Veneçia, squæxi tutti i stæti italien: Tunixi a fu pigiâ d'assâto e o Tirren e o Mediterranio ocidentâ pe un çerto tempo fun liberæ da-i pirati.

Ma o ducato de Milan o continuava a costituî o pretesto giuridico de lotte tra Carlo V e Françesco. Doe nœuve guære ne fun caosæ: l'uña into 1535, a-a morte de l'urtimo ducca sforçesco, Françesco II; l'âtra into 1542, sciorta a prœuvo a l'investitua do figgio de Carlo V, Feipo. Tuttedoe queste campagne fun favoeive a l'imperatô (sciben che co-a paxe de Crépy do 1544 a França a l'ótegne de condiçioin relativamente favoeive) e Françesco I, co-e so sollite riserve mentæ, o deciarò anco-ina votta de renonçiâ a quásesæ drito in sce-o ducato.

Into 1546, quande zœumoæ a Trento l'ea stæto averto o concilio, Carlo V o stimò zonto o momento de resciorve co-a força a question protestante. Radunao un esercito, a guæra a procedette de mainea assæ propiççia fin a-a vittoia de Mühlberg (1547), ma, de fronte a-a succesciva ostilitæ do pappa, che pe quella vittoia ch'a corpiva i aotonomisti germanichi o sentiva fâse ciu pezante o zovo cezarrio in sce l'Italia, l'imperatô o prefei anco-ina votta recegâ in sce-a politica do compromisso, concedendo de forte garantie a-i protestanti. Onde o sdegno e e proteste de Paolo III, corpio ascì personalmente da l'oçixon do figgio Peo Luigi Farneize, fæto ducca de Parma e Piaxença into 1545, e soppresso, pe o so attezamento antispagnollo, co-o taççito consenso de Carlo.

A politica imperiâ œüropea a l'ea comunque fallia: contra a França, ch'a s'ea varsciua a l'urtimo do valido appoggio de Maoriççio de Sassonia; contra a Germania ch'a refiava l'impoxiçion d'un accentramento monarchico; contra a ripreiza turca e contra i âtri infinii particolæ problemi œüropei e coloniæ, che aveivan reizo a so politica coscì complessa, de votte sciña contraddittoia, o mostrò ormai una so luvega stancheçça. O l'aiva tentao d'impoñise, animao da 'na voentæ tenaxe e da un profondo senso do dovei, squæxi de una miscion, a l'Œüropa, e sciorte da quæ o destin o gh'aiva affiao: ma i particolarismi e a varietæ de condiçioin religioze, naçionæ, economiche gh'aveivan opposto de difficortæ insormontabile; ni sempre, do resto, o s'ea reizo conto da complescitæ di varri problemi.

Aretiaose a Bruxelles, o lasciò a-o fræ Ferdinando a cua de compoñe e cose de Germania; da pœu into 1555 o l'abdicò a-o governo di Paixi Basci e l'anno doppo a quello de tære spagnolle, a favô do figgio Feipo II . Portaose quindi in Spagna, o l'abitò una villa presso o monestê de S. Jerónimo de Yuste, intervegnindo quarche votta ancon, però, inti affæ politichi de Spagna.

O dettò in françeize a-o so segretaio G. van Male di "Commentai" a-o so regno, foscia co-o propoxito che foisan votti in latin. L'originâ o l'è anæto perdúo e se ne conserva solo una traduçion portogheize, de scarso interesse, compia verso o 1620.


Bibliografia

www.treccani.it