San Beneito

Da Wikipedia
ZE-P
Sta paggina chie a l'è scrita in zeneize
co' ina grafia tipo quella do Prian do 1745
'N'inmàgine de San Benéito

Beneito da Nursia (od. Norcia), santo , fondatô de l’orde beneitin e patriarca do monegheximo occidentâ (Norcia 480 ca.- Montecascin doppo o 546).

Vitta[modìfica | modìfica wikitèsto]

O fu aotô da "Regola" monastega ch'a prescrive povertæ, obediença e un fortiscimo impegno de preghea e de travaggio. E scarse notiçie storiche in sce-a sò vitta provegnan squæxi escluxivamente da-i "Dialoghi" de s. Grigoeu Magno (libbro II), scriti a scopo sorvetutto de edificaçion.

Nasciúo da nobile famiggia, o studiò a Romma, ch'o l' abbandonò pe condûe vitta solitaia in sce-i monti de Enfide (òd. Affile), za sede de di âtri asceti (tra i quæ o moñego Roman, ch'o l'inspiò Beneito). Ciammao a dirizze una comunitæ a Vicovaro, o dovette abbandonâla pe l’indisçipliña di moneghi, refugiandose inta streita valle de l’Aniene poco a monte de Subiaco (Sacro Speco); essendose unii a lê molti discippoi, o l'eresse inta zona dozze monestê, tegnindo però presso de lê i prediletti Maoro e Praççido. Contrastao da un præve sublacense, Scioenço, o Beneito o decize de partî; razonto a via Latiña, o l'arivò a Cascin e into 528 ca., in sce-o monte dove sorzeiva un tempio pagan consacrao a Giove, o l'eresse doi otoi dedicæ a s. Martin e a San Zane Battista e un monestê, asciancao da 'n atro monestê femminî diretto da-a sœu, s. Scoastega (in sce-i colloqui de questa co-o Beneito a lezendia a dà di poetichi particolæ). A Cascin o reçevette a vixita do re di Goti Totila (546), che, voendo mette a-a prœuva a santitæ do Beneito, o l'ordenò a-o so scudê de travestîse da re; o Beneito o scrovì subbito l’inganno e o re, stupefæto, o decize de comportâse con giustiçia.

A "Regola" beneitiña, pilastro da vitta monastega ocidentâ e frûto d'esperiença personâ a longo maturâ, a fu probabilmente inspiâ a 'n scrito precedente. A-o prinçippio no particolarmente diffusa, a se impose graçie a-i Carolingi, che l'esteizan a tutte e comunitæ monasteghe do Sacro Impêo Roman. A comprende un prollogo e 73 capitoli e a n'è zonta inte træ recenscioin: l’aotografo, portao a Romma into 577, riportao a Montecascin into 742 e transfejo a Tean into 883, o ghe fu destruto inte 'n inçendio (896): da quello se credde derive a coppia mandâ dall’abao Teodemao a Carlomagno (787) e da questa derivan un codexo de S. Gallo e di atri, tra i quæ quelli da coscì díta «tradiçion cascineize». Redæta in latin vorgâ, a fu però fîto modificâ, quæ a l'apâ prez. into codexo da biblioteca Bodleiaña (Oxford; o ciu antigo: ca. 700); de variante do primmo e do segondo tipo de testo se trœuvan framiste into terço (coscì díto textus receptus), ch'o l'ammia a-a ciarezza e o remonta a l’8° secolo.

Filastròcca[modìfica | modìfica wikitèsto]

Rondaniña teit'a teito
Porta l'œuio a San Beneito
San Beneito o no ne vœu
Porta l'œui'a San Grigœu
San Grigœu o no ne vœu manco
Porta l'œuio a-o Sprito Santo.

Atri progetti[modìfica | modìfica wikitèsto]

Contròllo de outoritæVIAF (EN100179656 · ISNI (EN0000 0004 4516 1860 · SBN (ITCFIV024830 · LCCN (ENn79034826 · GND (DE118508911 · BNF (FRcb118911827 (data) · BNE (ESXX1719912 (data) · ULAN (EN500372052 · NLA (EN35017288 · BAV (ENIT495/15561 · CERL cnp01471605 · NDL (ENJA00620349 · WorldCat Identities (ENn79-034826