Lamento pe-a çivetta

Opera letiaia in zeneise de Plinio Guidoni

Lamento pe-a çivetta

Çivetta, seu predestinâ,
che fin t'æ fæto dòppo quella seia
che t'ò sentïo cantâ sciù pe San Ròcco?
Tutti te créddan segno de desgraçia,
ma l'é perché no san
a poïa ch'a t'accompagna
da-o giorno da creaçion, quello tremmâ
de äe arrensenïe
e a luxe gianca di tò euggi riondi.
Eppure giàppan
che l'é stæto pe ti se à San Fruttoso
an ammassòu 'na dònna in mëzo a-e ròcche
e se a gragneua a s'é sfogâ inte l'òrto.
Ti î senti dî
che ti saiësci a voxe de'n destin
ch'o pòrte sangue, mòrte e distruçion,
ma in concluxon no çèrcan de accapî,
quello che veuan l'é levâte da mëzo
e intanto làscian che l'òmmo do cappusso
o continue o governo do timon.

Ma ti, che fin t'æ fæto, mæ çivetta,
seu desgraçiâ?
Aviæ vosciùo criâ
e dîte: Scappa, ch'ò visto derrê à un ærboo
o contadin co-o scceuppo ch'o te çerca!
Ma a voxe a m'é mancâ.

Da quello giorno
ògni tanto te veddo xuâ
feliçe 'n çê tra sciammi de passoëte,
ciù vexinn-a de noätri a-o gran mistero.