Scolopacidae
ZE
|
Quésta pàgina a l'é scrîta in léngoa zenéize
 A Grafîa adeuviâ a l'é quélla de l'Académia Ligùstica do Brénno |
I Scolopacidi (Scolopacidae Vigors 1825) són 'na famiggia d'öxelli limicoli, pe-a ciù parte d'ægoa - levòu râre eceçioìn, tra quæ a ciù conosciûa a l'é a Becassa. Són öxelli migratoì, de picìnn-a e media dimensción. Àn de spesso sanpe lónghe e becco longo e sotî, ch'o peu êse drîto ò cùrvo; e âe én apisûe. Són öxelli gregâi, levòu tórna a Becassa ch'o l'é 'n öxello solitâio, e de vòtte se riunìscian in gran nùmero in riva a-o mâ.
Géneri e spêce[modìfica | modìfica wikitèsto]
In Eoröpa a famiggia di Scolopacidi a l'é raprezentâ da 16 géneri: Calidris, Limicola, Tryngites, Philomachus, Lymnocryptes, Gallinago, Limnodromus, Scolopax, Limosa, Numenius, Bartramia, Tringa, Xenus, Actitis, Arenaria, Phalaropus che contegnan 43 spêce, fra e quæ ste chì àn in nomme zenéize[1]:
| Nómme comùn | Nómme scentìfico |
|---|---|
| Spilòrso da Schêuggio | Actitis hypoleicos |
| Vòrtasàsci | Arenaria interpres |
| Spilòrso Rósso | Calidris canutus |
| Spilòrsìn Pigoétto ò Pignoétto | Calidris minuta |
| Spilòrsìn | Calidris temminckii |
| Spilòrso Grixón | Calidris ferruginea |
| Spilòrso scûo | Calidris marittima |
| Spilòrso do Tri-Tri | Calidris alpina |
| Spilòrso Picìn | Calidris falcinellus |
| Spilòrso di Mùtti | Calidris pugnax |
| Becassìn | Gallinago gallinago |
| Becassìn Mazéngo | Gallinago media |
| Becassìn Sórdo | Lymnocryptes minimus |
| Becàssa | Scolopax rusticola |
| Becàssa de Mâ | Limosa limosa |
| Mêzamûza ò Seraoìcco | Numenius phaeopus |
| Ciûrlòtto | Numenius tenuirostris |
| Mûzagrànde | Numenius arquata |
| Spilòrso | Phalaropus tricolor - lobatus - fulicarius |
| Spilòrso Mou | Tringa erythropus |
| Spilòrso do cò-cò | Tringa totanus |
| Spilòrso favé grîxo | Tringa stagnatilis |
| Spilòrso da gànba lónga | Trihga nebularia |
| Spilòrso do cû gianco | Tringa ochropus |
| Spilòrso Femina do cû gianco | Tringa glareola |
| Spilòrso Seneìn | Xenus cinereus |
Becàssa (Scolopax rusticola)[modìfica | modìfica wikitèsto]
A Becàssa (Scolopax rusticola - Linnaeus 1758; in italian Beccaccia) dîta anche Reginn-a di Bòschi. Öxello masìccio lóngo 35-40 cìtti, co-ina avertûa alâre de 56-60 cìtti; becco grîxo lóngo 6-8 cìtti, euggi grandi spostæ inderê, che ghe perméttan de védde a 360 graddi, anche de neutte; còllo cùrto, âe ariondæ.
O l'é l'ùnico do seu génere ch'o vive inti bòschi. O colòre de ciùmme o l'é mimético, finemente arigòu de grîxo-brùn, acociâ tra e feugge mòrte do razê (sotobòsco), l'é difìçile vèddila; öxello solitaio, o passa o giórno coscì, ascôzo, a-o tramonto a xêua via verso proéi e canpi, pe nutrìse, a fa de lóngo a mæxima rótta.
Difûza in estæ inte Nòrd Eoröpa e Àzia Centrale, a mìgra in aotùnno verso sùd. In Italia a l'arìa tra òtobre-novenbre, a l'é presente inte l'Apenìn Lìgure.
.jpg)
Inte ciumme de l'âa, a gh'à 'na particolâ pénna dîta penìn do pitô ch'o l'é uzòu pe-e rifinitûe de precixón inti quaddri.
Scolopax = σκολόπαξ, la Beccaccia in Aristotele; probabilmente da σκόλοψ = qualunque cosa puntuta, specialmente: palo aguzzato, piuolo, ed affine a σκάλλω =io raschio, zappo. Ma forse anche nome straniero, giacchè s'incontrano altre forme, σκολώπαξ ed ασκαλώπας Rusticula, nome della Beccaccia in Plinio (h.n.x, 38. 54) ed anche nel Gesner, nell'Aldrovandi, ecc.; rusticulus = contadinello [..]; diminutivo di rusticus = spettante alla campagna. Evidentemente il Linneo errò, od intese male la parola, scrivendo Rusticola[2]
Becassìn (Gallinago gallinago)[modìfica | modìfica wikitèsto]
_(14562241717).jpg)
O Becassìn (Gallinago gallinago - Linnaeus 1758; in italiàn Beccaccino[3]) o l'é 'n öxello limicolo de media corporatûa, co-ina lónghessa 28 cìtti, avertûa alâre 40-45 cìtti; de fórma slansâ, e âe én lónghe e apisûe, a testa conpréssa a-i lati. I êuggi spostæ in âto e inderê ghe perméttan 'n'òtima vizoâle. O becco lóngo 75 milìmetri drîto e sotî de cô vèrde-rozòo, sanpe verdexìn, côa a bandêta (ventaglio). O l'à 'na coloraçión mimetica e l'é difiçile véddilo; o dòrso de cô maròn scûo o l'à de righe de cô giànco e de cô néigro dispòste pe-o lóngo; o l'é arigòu e pitetòu de ciæo e scûo spantegòu, a testa de cô crema a l'à dôe righe de cô néigro che vàn da-o becco sôvia l'êuggio finna-o còpusso; atre dôe ciù ciæe sótta l'êuggio; pêto e scianchi són arigæ de có maròn ch'o sfûma into giànco da pansa.
O l'à 'n xêuo carateristico chò-u diferénçia da-i atri do genere Gallinago (Brisson 1760): acociòu ascôzo, se disturbòu o schìta fêua inte 'n xêuo rapido, basso saetante a zig-zag e quæxi a protesta o fa 'n sécco "sgnép"; segóndo 'n etimologia popolâre pe sto verso in vari dialetti o l'é dîto sgneppa, sgneppin, sgneppen[4].
Öxello migratô o l'é difûzo in tùtti i continenti, levòu Òustràlia e Òceània. O nidìfica inte tundre d'Eoràzia e Nordàmerica.
O triga inti anbienti umidi, padù, ægoa coâ, proei alagæ, smeugge, fóndi fangôzi, dôve o peu infiâ o lóngo becco. O se nùtre de onbrighi, bestiete, larve e molùschi.
Se riconòsce dôe sotospêce: Gallinago e Faeroensis, sôlo a prìmma (Gallinago gallinago) a l'é prezente in Italia, a Faeroensis (Gallinago Faeroensis - Brehm 1831) o l'é endemico de Islanda, Faroer, Orcadi, Shetland, o sverna inte Izoe Britàniche. Gh'é anche o Gallinago delicata, tipicamente americàn, ch'o l'êa a tersa sotospêce ma, da-o 2003, o l'é conscideròu 'na spêce a parte, ciamòu Becassìn de Wilson. O vive in tùtto o Nordamerica, nidìfica da l'Alaska, Canada, e pò-u Streito de Bering, a-a Penîzoa de Ciukci o sverna in Sudamerica.
O Becassìn Eoröpeo o nidìfica da-a Rùscia a-a Scandinàvia, còste Mâ Bàltico, Eoröpa Centrale, o sverna in Eoröpa Meridionâle, in tùtti i pàixi do Mediterànio, Àfrica a Sud do Sahara, quello Àziàtico o nidìfica da Arménia, Iran, Kasakistàn. O svérna da Emiràti Àrabi a Ìndia Nord Ocidentâle.
In Italia o l'é migratô regolare e svernânte. i prìmmi arîvi a meitæ de lùggio quande inte rizæê gh'é ancòn l'ægoa, a fondêa tra setenbre-òtôbre, o ritórno a-i scîti de nidificaçión tra frevâ-màrso. A riproduçión a inìçio arvî: con 4 êuve, incobæ 18 giorni. I polìn mimetici làscian sùbito o nîo, acodîi, xêuan a 3 setemann-e d'etæ.
Becassìn Mazéngo (Gallinago media)[modìfica | modìfica wikitèsto]
O Becassìn Mazéngo (Gallinago media - Latham 1787; In Italiàn Croccolone) o l'é scimile a-o becassìn ma o l'é ciù gròsso e tòsso, lóngo 30 cìtti co-ina avertûa alâre de 50 cìttì; o l'à o becco legerménte ciù cùrto, e âe ciù larghe e-e sanpe én ciù lónghe, pêto e scianchi én ciù arigæ de cô néigro; pe cóntra o l'à ciù giànco inta côa e timonêe estèrne. Lê ascì s´o se sénte minaciòu o schìtta inte'n xêuo basso, lénto, retilìnio, sénsa emétte nisciùn verso, pe pösâse tórna in tæra pöco dòppo, e ascóndise ò alontanâse spedîo co-e lónghe sanpe.
O nidìfica in Nord Eoröpa e Àzia Òcidentâle, da Scandinàvia, Pàixi Bàltici, Polònia, Ucraìnn-a e Rùscia finn-a o sciùmme Yenisei. O seu habitat én e praterîe ûmide, e tòrbêe da tundra boscôza e da Taiga. Migratô a lónga distansa, o sverna in Àfrica Centrâle e Meridionâle. Pâ ch'o fàsse lónghi percórsci sensa sòsta. In Italia o l'é de passo sôlo primaverìle, Màrso-Màzzo, scarso o movimento migratöio a fìn riproduçión,(pòstriprodutivo). Pe-a bonìfica de zöne ûmide o no l'é ciù prezente, o l'é sparîo da Danimàrca, da Germània e da-i Pàixi Bàssi.
Becassìn Sórdo (Lymnocryptes minimus)[modìfica | modìfica wikitèsto]
O Becassìn Sórdo (Lymnocryptes minimus -Brünnich 1764; scinònimo Gallinago gallinula[5]. In Italiàn: Frullino) o l'é l'ûnico do génere Lymnocryptes (Boie 1826) Longo 18 cìtti e co-ina avertûa alâre de 38 cìtti, o l'é o ciù picìn di becassìn. O l'à becco e sanpe cùrte, testa gròssa, vertice scûo con dôe righe de cô crema a-i lati, dòrso scûo con macétte de cô maròn, néigro e fulvo; o l'à e ciùmme cangiànti, a segónda da lûxe én cô vèrde metalico ò pórpoa, quàttro righe pe-o lóngo de cô giànco pagiæn, vàn da-e spalle a-a côa, pêto e scianchi de cô crema legerménte arigæ de brùn ch'o sfùma into giànco da pansa, becco de cô vèrde-grîxo e néigro in scia pónta, sanpe cô vèrde-bleu, côa apisûa ciufîto che a bandêta.
O nidìfica tra o 50° e 70° latitudìne Nord, L'areâle de nidìficaçión o va da-a Scandinàvia a-a Siberia orientale (Jacuzia); o sverna in Mediterànio, Nord Àfrica, anche a Sud do Sahara. Médio Òriénte, Sud Est Àziàtico. In Itàlia o l'é migratô e de passo: Seténbre-Òtôbre, e Màrso-Arvî; o svèrna in Âto e Bàsso Tirén, Cianûa Padànn-a, Àto Adriàtico,
O predilìge zöne con pöc'ægoa, o l'à e sanpe cùrte, cómme pósse d'ægoa coâ. Tipico o mòddo de nutrise: o l'òscilla sciù e zu ritmicaménte a ògni pàsso, o becco o l'à ancón ciù rìtmo.
Senpre goardìngo o sta in scî bòrdi de pósse vixìn, a redòsso da vegetaçión; in câxo de pericolo o se sciàca a tæra inmòbile tra féugge varie, erbàsse (poaceae), o confîa in sciô mimetìsmo. O se làscia avixinâ, cómme-o no sentìsse a mêno de'n mêtro, pe xeuâ via scilençiôzo; o fa in bréve xêuo drîto, con zig-zag iniçiâle pe pösâse tórna 50-80 mêtri dòppo. Pe-o seu conportaménto o l'é dîto " Sórdo" e o preferìsce restâ mimetizòu ciufîto che xoâ, scibén ch'o l'é 'n migratô a lónga distànsa.
Pignoétto ò Spilòrsìn Pignoétto (Calidris minuta)[modìfica | modìfica wikitèsto]
O Pignoétto ò Spilòrsìn Pignoétto (Calidris minuta - Leisler 1812; in italiàn Gambecchio Comune) o l'é o ciù picìn di limicoli, co-ina lónghessa de 12-14 cìtti, avertûa alâre 28-30 cìtti,
_flight.jpg)
Àn sanpe cùrte de cô neigro, còrpo alonghîo òrizóntale, tésta grànde, bécco cùrto. In livrea estîva e parte sôvia o pêto én de cô niséua con rigatûe maròn-quæxi néigro, a parte sótta tùtta de cô gianco; in aotùnno o cô niseua o sbiadìsce pe vegnî d'invèrno de cô grîxo con sfumatûe maròn.
Òxello migratô a lónga distansa, o nidìfica inta tùndra d'Eoröpa e Àzia, da-a Scandinàvia a-a Sibéria Òrientâle, o svérna in Àfrica a Sud do Sahara, còste de l'Òcéano Indiàn. Sciammi secondâi svérnan in Mediterànio e Górfo Pérscico.
In Italia o l'é migratô, o svérna in Àto Adriàtico, Toscànn-a, Pólia, Sicìlia e Sardégna.
O Pignoétto o da l'inpresción d'êse pìn de scàgge, in ciù o l'à 'na spêce de "V" de cô giànco in sciô dòrso, ciù evidénte in xêuo.
Spilorsìn (Calidris temminckii)[modìfica | modìfica wikitèsto]
_(48905177798).jpg)
O Spilorsìn (Calidris temminckii - Leisler 1842; in italiàn Gambecchio nano). O nómme scentìfico o comémora l'òrnitòlogo òlandéize Coenraad Jacob Temminck. O l'é 'n öxello lóngo 15 cìtti, co-ina avertûa alâre de 31 cìtti. O l'é quæxi pægio a-o pignoétto. In livrea estîva e parti sôvia én de cô grîxo-maròn òpâco con macétte de neigro, pêto de cô maròn con rigatûe maròn scûo, gôa e pansa de cô gianco; in invèrno dòrso e testa de cô maroncìn ciæo, pêto sfumòu de scûo, becco neigro e sanpe de cô giano-verdexìn.
O nidìfica inte palùdde da taiga do Nòrd Eoröpa e Àzia. O svèrna da-o Mediterrànio a l'Àfrica Tropicâle e a l'Àzia Meridionale.
O preferìsce ægoe dôsci. In Italia o l'é de passo iregolâre.
Spilòrso da scheuggio (Actitis hypoleucos)[modìfica | modìfica wikitèsto]
_(23).jpg)
O Spilòrso da Schêuggio (Actitis Hypoleucos Linnaeus 1758; in italiàn Piro-Piro Piccolo) o l'é 'n öxello migratô, lóngo 20-22 cìtti, co-ina avertûa alâre de 32-35 cìtti; a parte sôvia de cô grîxo-maroncin pitetòu de scûo, de sótta gianco; a côa ciù lónga de âe, sanpe cùrte grîxo-verdexìn. Difûzo in Eoröpa, Àzia, o sverna in Àfrica. Quande o camìnn-a o méscia a côa sciù e zu, cómme fàn e balænn-e (Motacilla alba, e a cinerea).
O nidìfica inte zone tenperæ de l'Eorazia, ciù râro inte regioìn do Mediteranio. In Italia o l'é de passo, o nidìfica e o ghe svêrna.
Spilòrso Grixón (Calidris ferruginea)[modìfica | modìfica wikitèsto]
O Spilòrso Grixón (Calidris ferruginea - Pontoppidan 1763; in italiàn Piovanello o Piovanello Comune[6]) o l'é in öxello lóngo 19 cìtti, co-ina avertûa alâre de 42-44 cìtti. In livrea nuçiâle a parte sôvia a l'é de cô grîxo-maròn pitetòu de maròn scûo, quæxi néigro; testa, gôa e sótta, de cô rósso-món. O becco, de cô néigro, o l'é lóngo e cùrvo in zu. In sciâ fìn da stæ, e parti ch'êan cô rósso-món végnan bén bén amacæ in mòddo iregolâre de cô gianchinàstro. In invèrno a parte de sôvia a l'é de cô grîxo, quella de sótta de cô giànco, ma masche còllo e parte âta do pêto én fineménte pitetæ de cô grîxo ciæo.
Lê ascì in xêuo o gh'à a riga de cô giànco in scê âe e a côa de cô giànco con finâle grîxo.
O nidìfica inta Sibéria Àrtica, o pàssa l'Inverno in Sudàfrica, Sud-Est Aziàtico, Oustralàzia e in numero limitòu in Tunixîa. In Italia o l'é de passo, con brêvi sòste a Salinn-a de Comacchio e fôxe do Metauro.
Spilòrso Rósso (Calidris canutus)[modìfica | modìfica wikitèsto]
O Spilòrso Rósso (Calidris canutus - Linnaeus 1758; in italiàn Piovanello Maggiore) o l'é in öxello migratô a lónga distansa: into seu viagio da-a tùndra siberiann-a a l'Àfrica, o peu fâ træte ininteròtte bén bén lónghe, anche de quarche migæa de chilòmetri, con poche sòste
Öxello de media dimensción, lónghessa 24-26 cìtti, avertûa alâre 48-53 cìtti, e carateristiche én o becco cùrto e masiccio, e sanpe cô grîxo-vèrde, coloraçión de ciumme grîxo-ciæo con çéggia e pansa de cô gianchinàstro d'invèrno; in livrea estîva e sampe végnan de cô maròn-scûo quæxi neigro, vértice e dòrso pitetòu de neigro, testa, pêto e pansa de cô fulvo-aranción. Pe-o sotî bòrdo gianco de ciume, pâ ascì ch'o l'àgge e scàgge.
In Italia o l'é de passo, o svèrna in Maròcco e Sudàfrica.
Spilòrso scûo (Calidris maritima)[modìfica | modìfica wikitèsto]
O Spilòrso Scûo (Calidris maritima - Brunnich 1764; in italiàn Piovanello Violetto) o nidìfica ciù a nord de tùtte e atre spece de Limicoli; o pàssa ciù a setentrión l'inverno ascì.
O l'é 'n öxello tòzzo, de medie dimenscioìn - lóngo 22 cìtti, co-ina avertûa alâre de 42 cìtti. In livrea nuçiale a parte sôvia, a l'é de cô maròn, e ciumme de âe, òrlæ de gianco, én scresiæ de cô quæxi néifro-nisêua-tinta; chêuio sótta de cô gianco, peto e scianchi pitetæ de neigro, becco scûo a base aranción, sanpe curte de cô giano. In invèrno o colôre o l'é ciù unifórme, cô grixo-scûo dòrso e âe, cô grixo-çénie peto e scianchi. L'é pròprio co-a livrea invernâle che e ciumme àn 'n legero lustro de cô viuvetta - da chi o nómme.
L'areale riprodutivo o va da-e izoe artiche do Cànada a-e còste artiche d'Eoröpa e Àzia, e Izoe Spilbergen, Tære de Franz Josef, arcipelago Siberiàn.
Fêua do periodo de nidificaçión, o vìve lóngo e còste rociôze batûe da-a resacca, o frequénta anche e æghe de spiage, e-i lónghi spaççi scovérti da-a bassa marea. Migratô a cùrto raggio, a ciù parte svérnan vixìn, tra a Norvéggia, Îzoe Britàniche. Irlànda, atri lóngo e coste do Bélgio, Òlanda, Frànsa, Nord da Spàgna, Górfo de Biscàgia. Öcaxonâle in Mediterànio, in Italia bén bén râro, quarche öxello izolòu de sémme in çénto.
O se nùtre de bestiête mæn, moluscchi e crostacei picìn.
Vòrtasàsci (Arenaria interpres)[modìfica | modìfica wikitèsto]
O Vòrtasàsci (Arenaria interpres - Linnaeus 1758; in italiàn Voltapietre) o l'é 'n öxello tòsso lóngo 22-24 cìtti, co-ina avertûa alâre de 55-57 cìtti, becco grîxo scûo, cònico, lóngo 2-2,5 cìtti e legermente giòu in sciù; sanpe cùrte de cô aranción; in livrea riprodutîva o l'à a parte sôvia de cô fulvo-aranción con macce de neigro, testa de cô gianco con 'na riga de neigro che da sótta l'éuggio a fórma 'n colæn ch'o s'alàrga a bavæn in sciù peto, levòu dôe macétte de cô gianco a-i lati; de sótta o l'é tùtto gianco. In invèrno èn ciù scûi: testa de cô maròn dòrso brùn scûo amaciòu de neigro, mantégnan in sciù peto a maccia de cô neigro.
Öxello migratô a lónga distansa, o nidìfica a Nòrd do sciusciantêximo paralelo lóngo e còste d'Eoröpa e l'Àzia, o svérna da-a Danimàrca a-a Penizoa Ibérica, còste Atlàntiche de l'Àfrica. In Italia o l'é de passo, quelli da Siberia, pöchi ghe svérnan, Âto Adriàtico, Sardégna, Sicìlia. Inta Liguria o s'atreuva de sémme in çénto:
Migratore, compare durante i passi di aprile–maggio (il più consistente e regolare) e di settembre-ottobre. Occasionalmente svernante. Durante il quinquennio della ricerca, sono emersi dati relativi a due avvistamenti: un individuo nel 1997 e 2 nel 1998. [..] Nell'Atlante degli uccelli svernanti, il Voltapietre è stato osservato in tre occasioni con un numero complessivo di 4 individui nelle zone costiere del Ponente e del Levante ligure[7].
A buca d'a rivaira Nervia a l'é üna d'ê poche che, in tüta a Ligüria, i l'àn sarvau caiche tocu de natüra [..] De gran reciàmu aiscì a presensa de gaglinete, migravui e svernanti, o de mangiapauta, ch'i s'atröva int'i pochi posti zerbi, cume [..] u Giairin (Arenaria interpres), u Becaçin (Galinago galinago) e autri ancu'[8]
O gîa co-o becco prie e sasci pe çercâ insetti e invertebræ che gh'é sótta, da chi o nómme.
Nòtte[modìfica | modìfica wikitèsto]
- ↑ I nommi én piggiæ da: Girolamo Calvi; Catalogo d'ornitologia di Genova, 1828. A grafia do Calvi a l'é stæta cangiâ: prezénpio Spilòrso in cangio de Spilorzo
- ↑ (IT) T. Salvadori, Ucceli italiani. Annali del Museo civico di storia naturale di Genova, vol. 23, Zêna, Tip. del R. Istituto Sordo-Muti, 1886, p. 231.
- ↑ Bécassin ascì in ventemigliusu. Ved. prezénpio sto testo chi (donde gh'éé o scinònimo scentìfico Capella gallinago): "Bécassin Capella gallinago U l'à u becu longu e sutiru, e u l'arriva in media a ina longhessa ben ciü d'in parmu. Gh'apiaixe sta' int'i posti cun pantan e paschei" Enrico Malan; http://impariamoilventimigliese.altervista.org/auxeli_intu_parla_ventemigliusu_2.pdf
- ↑ Ma o saiva ciufîto in nomme germànico (za registròu da Aldrovandi: klein Schnepff). A Cremonn-a prezénpio: "sgnépa (cr.); sgnèpa (a.cr., cs.): beccaccino (Gallinago gallinago). ¶ Si tratta di un vocabolo di antica origine germ., corrispondente all'odierno ted. Schnepfe (REW 8048), identificativo della "beccaccia" (cfr. Bertoni 1914, 266; Zaccaria 450; Caix 153)" https://bibliotecadigitale.provincia.cremona.it/monografie/download/monografia10_basso.pdf Ved. ascì a pòula ingleize snipe, ch'a s'adeuvia pe ciamâ öxelli a becco lungo: https://www.etymonline.com/search?q=snipe
- ↑ V. chi: https://www.marinespecies.org/aphia.php?p=taxdetails&id=1453459
- ↑ Into lìbbro Degli Uccelli Liguri de Carlo Durazzo (1840) o nómme italiàn o l'é Piovanello Pancia Rossa, e quello scentìfico Tringa subarquata. Pe atri scinònimi scentìfichi ved. prezénpio chi
- ↑ (IT) AA. VV., Atlante ornitologico della città di Genova, Zêna, 2005.
- ↑ Enrico Malan, Auxeli int'u parlà ventemigliusu (PDF), 2013.
Âtri progètti[modìfica | modìfica wikitèsto]
Wikimedia Commons a contêgne di files in sce Scolopacidae
Wikispecies a contêgne informaçioìn in sce Scolopacidae
| Contròllo de outoritæ | LCCN (EN) sh85118753 · GND (DE) 4559098-9 · BNF (FR) cb12260910t (data) · NDL (EN, JA) 00575769 |
|---|