Sâta a-o contegnûo

Ìsua Gainâa

Sta pagina chi a l'è scrita in arbenganese
Da Wikipedia
AR
 Sta pagina chi a l'è scrita in arbenganese
L'ìsua Gainâa

L'ìsua Gainâa (ascì sulu A Gainâa, o Gainài(r)a inte l'entrutèra, segundu a grafia arbenganese du Bolia L'Iṡuȓa, scrita L'isu"a inta grafia du Gastaldi[1], in zenese îzoa Galinæa, in italian isola Gallinara o Gallinaria[2], Insula Gallinaria o Gailiata in lengua làtina) a l' è 'n' ìsua c'a se tröva in tu Mà Ligü(r)e, vixin a-a còsta da Rivéa de Punènte, de rimpèttu au cumün d'Arbenga, in pruvinsa de Savùna. A l'è distante da a costa 1,5 km e a l'è culegà cun a rivéa pé in bràssu de mà da a prufunditài de 12 métri in méddia; quésta a custituisce a Risèrva natürale regiunàle de l'ìsua Gainâa.

Geugrafìa

[modìfica | modìfica wikitèsto]
L'ìsua vista da a mâìna arbenganeise

A Gainâa a se tröva davanti a-a pùnta du quarté arbenganese de Vàin, prubabilmènte a s'è destaccà da a tèra-fèrma pé efèttu de in inalsàmèntu du mà rizalènte au periudu du quaternaiu. A l'è a segùnda ìsua ligü(r)e pé estensciùn cun 0,21 km2 de superficcie, dòppu A Parmàia, mèntre a l'è a primma de quelle savunesi, seguìa sulu da l'Ìsua de Berzezzi.

Màppa de localizaçión: Liguria
Ìsua Gainâa
Ìsua Gainâa
A Gainâa inta màppa da Ligü(r)ia

U tòccu tra l'isua e a sitài u l'è largu quàxi 1 400 m in tu pùntu ciü stréitu, cun 'na prufunditài variabile, tra i 11 e i 20 m, cun u fundu sàbiusu. A murfulugìa de questi fùndali a répìa u terén prezente in sce l'isua stéssa, cun u razunzimèntu rapidu a sud de 'na prufunditài c'a rìva fin ai 50 m, mèntre au nord sulamènte de 10 m au mascìmu. A l'è facilmènte razunzibile da u pòrtu d'Aàsce, nu a l'è peò vixitabile, sciccumme pruprietà privà.

E falesie, e e còste ruciùse a piccu in sce u mà che e a sircùndan, sun de quarziti de culùre grixu, in grùppi de pàeggiu spésù (generalmènte de quarche decimetru), cun di cunglume(r)ài chi-i sciòrtan in sce a parte vultà au nord.

A diresiùn de queste stratificasiùi a l'è a mèxima de u survastante cappu de Santa Cruxe, da dunde questa se sàieva destaccà. L'eruxiùn mà(r)ina a l'ha determinàu 'na fùrma da costa "àta", ciü cunscide(r)évule in ti vèrsanti meridiunali e de levànte, a stréitu cùntattu cun u mà avèrtu. Pé questa caratéristica de iragiungibilitài de diferenti falesie òspitan di nìi di gabbiài reali.

Lucalitài de l'ìsua

[modìfica | modìfica wikitèsto]
Mappa tupunumastica de l'ìsua, intu parlà lucâle

Diférènti e sùn e denuminasiùi ch'i g'han i pùnti specifici de l'ìsua, nùminai in mòddu da avéghe rifeiménti fissi, suviatüttu da i màinai. A magiurànsa de questi i se sùn svilupài diretamènte in ta parlà lucale, i tuponimi ciü impurtànti i sùn: A Madunìna, Sutt'ai érxi, A càpélla, U Sciusciaû, San Martìn, L'Erchéttu, E Tôgne, Sutta a tûre, A Gròtta, A Farcunâa, A Nâve, E Ciappe, U Scöggiu giàncu[3] e A Cùa da rea.

Stòia

[modìfica | modìfica wikitèsto]

Primme testimunianse

[modìfica | modìfica wikitèsto]

Quest'isulòttu u pìa u sò nòmme da e gàine sèrvàighe che a l'an pupulà in tù passàu, cumme ne riportan Catone e Varrone.[4]

U nu se cunusce au muméntu u nùmme chi i antighi Ligü(r)i-Ingàuni davàn a sta chi, scibén che questu a l'ha rivéstiu fin da l'antichitài ina pusisiùn impurtante pé i tragitti tra a Gallia e a Penisua iberica, zà cùn i Rumai. A cumpaìsce in ta Tabula Peutingeriana cun u numme de Gailiata. Sùn stàe ascì ritruvàe testimunianse de varia urigine a partì da u V seculu a.C., cùmme anfore pé cunservà öiu e vìn, aù cunservàe au Museu Navale d'Arbenga.[5]

Particulare da Tabula Peutingeriana cun Albingauno e Gailiata in sìmma

A Gainâa a l'è ligà a figüa de San Martin de Tours, impegnau inta lotta cuntru l'erexia ariana, c'u vegne pé quéstu ascì früstàu (in ta nativa Pannonia) e cacciàu, prima da a Fransa e poi da Milan, dunde l'éan stài eletti vescuvi ariani.

In tu 357 véllu u razunze dunca l'ìsua dunde u pàssa quattru anni da sò vitta cumme eremita, anche se prubabilmènte nu u l'éa sùlu du tüttu, vistu che e cronache segnalan ascì 'n prève, prubabilmènte San Sulpicio Severo[6], e pé in periudu ascì Ilario de Poitiers; in sce questu teritòiu u mangiava l'elleboro, ciànta che sé descröve poi velenusa. 'Na stòia a 'cunta che truvànduse in te u muméntu de mùi pé quést'èrba San Martin sàieva stàu miraculàu, sarvanduse. Da lì u lascìa l'ìsua pé turnà a Poitier.

Pé ricurdà u peregrinàggiu cumpiüu da u Santu (da Sabaria, ancöi in Ungaìa, fin a-a Ligüria) l'è stau creàu 'n prugèttu cu se ciàmma Via Sancti Martini.[7]

De 'stu periudu chi l'è a rapresentasiùn de Sant'Ilario di Poitiers, mentre u scàccia da chi 'n dragu, simbulugia de l'Arianeximu.[8]

In tu mèximu periudu u se férma in sce l'ìsua ascì San Gaudenzio.[9]

U monàstéu de San Martin vegne fundàu in tu V seculu dai monaci de San Colombano de l'Irlanda.[10]

Doppu e distrusiùi saracene du IX e X secolu questu u végne ricustruiu da i Benedettin.

U véscuvu d'Arbenga Ingolfo u asségna ai muneghi de San Martin d'Arbenga in tu 940, questu u se trasfurma inta sede in sce a tèra fèrma de l'abassìa, assèmme a-a baxìica de San Calocero e a-a gexa de S. Anna ai Munti e, doppu, ascì a Gexa de Santa Maìa in Fontibus e àtri pùsédimènti lì vixin.

Da l'annu 1000

[modìfica | modìfica wikitèsto]

L'abassìa a l'è ducuméntà in tu 1011, cun u nòmme de munasté di sànti Maìa e Martìn assèmme ai gràndi pusédimènti du cuntàdu ìngaunu, c'u cùmprèndeva 'n teritòiu da Sanremmu a-a Finâ, cun "capitale" Arbenga.

Inte u 1044 a utégne da u Pàppa Benedetto IX l'esensiùn a-a giurisdisiùn vescuvile e pìa prupietài in Italia, Catalogna e Bàrséluna, in Provensa e Corsega.[11][12]

Zà da u 1011 e rizültan de impurtànti dunasiùi a-a cùrte de Bàrséluna, da espunènti de àtu lìvéllu cùmme San Pere de Riudebitlles cùn a sò gexa e u relatìvu au sò vàstu teritòiu, cu cumpréndeva u Castrum de Capra in pusisiùn stràtegicapé a Reconquista.[13]

A marchesa Adelaide de Susa a dùna intu 1064 u munasté e i àtri pusédimènti ìngauni e de Pòrtu Mauìssiu a l'abasìa de Abbadia Alpina de Pinerolo.

In tu 1163 u rìva in sce l'ìsua u Pàppa Alessandro III che u l'éa in füga da Federigu Barbarussa; e pé a prutésiùn risévüa dai muneghi u puntefice 1169 cun 'na bùlla papale a-a fà divéntà autonoma, sutta a prutésiùn in moddu dirètru da-a Santa Sede.

A partì da u XIII secolu, i edifissi subìscian 'na decadènsa prugrescìva andàndu a fìnì sutta au cuntròllu da Repübbrica Zeneize. Cùn a mòrte de l'abate Carlo Del Carreto du 1473, a abasìa vegne trasfurmà in cumménda e asegnà a a famìa Costa che a mantegne pé-i dui seculi sucéscìvi.

Simone Carlone de Savùna, pudestà zenese a Arbenga, da u 1542 e fìn au 1547, l'ha fàu custrüì 'na tùre de avistàmèntu pé difénde a còsta ligüre. Questa l'è stà dòppu réstaurà e ricustrüìa a partì dau 1586 pé opéa de a Repubbrica de Zena realisà in fùrma sirculàre cun e müagne strumbàe cun 'na cisterna intèrna, a cumménda a passa sutta u cuntròllu di vescuvi arbenganeixi da u XVII seculu.

In te u zenà de l'ànnu 1866, u nòrdicu Fraz Salsig, u èntra in ta grotta de San Martin e u scrivià che lì dréntu se trövan ancü casinàssi e i rèsti de l'atà de l'àntiga capelétt, dunde se pònan ascì vegghe e osse de 'n ümàn[10], in té u stéssu periudu monasté e ìsua végnàn cedüi[14] dirétamènte da u Vescuvu arbenganese Raffaele Biale, cun pàeggi "mugugni" da parte de a pupulasiùn lucale, a pruprietà a divegne de 'n banché, ciàmau Leonardo Gastaldi, de Impeia Pòrtu Mauìssiu, véllu finià pe cunscideàse u Scignù de l'Ìsua, anche se questa a cangià pruprietài bén bén de votte in tu tèmpu.[15]

Da u 1900

[modìfica | modìfica wikitèsto]
U campanìn da gexa de San Martìn in sce l'ìsua

Da u 1905 u divènta prupietàiu Michele Riccardi c'u fà custrüì 'na gexa, in stìlle "neoromanico", dedicà a San Martìn.[14]

Zà da u 1932 a càngia turna prupiétàiu, vegne difatti pià da Gian Giacomo Roseo, in impréndirù lumbardu e piemunteise che u àmplia a vìlla existènte, azunzèndu u luggiàu au primmu ciàn e a piscina lì vixin, végne ascì cunsulidà a tùre d'avistamèntu du '500 e azonze in giardìn recintàu c'u sircùnda tütta a réxidènda ìsulàna.

Sò muié, Adelina Gallo, a l'ha purtàu diférènti mudiffiche a-a végetasiùn de l'ìsua, métèndughe növe sciüe, e incrementàndu a présènsa da màccia mediteranea, cumme i ciprèssi.

In tu mèntre de quésta ativitài édilissia, in tu 1936 sùn stài purtai a-a luxe i rèsti de 'na gexa de dimensiùi mudèste, quaxi 5 m pé 9 m de lünghessa, cùn e 'fundamènta bazàe in sce a roccia cùn l'abside semi-réundu vultàu au punènte. Segundu u studiùsu Nino Lamboglia c'u atribuìva e müàgne a l'épuca de l'àtu mediuevu, i alòggi di muneghi duvéivàn truvàse in te a parte da Gainâa dunde aù se tröva l'abitasiùn; scibén questu 'sta suppusisiùn a nu a l'è mai stà poi vérificà cumpletamènte, in quantu nu a l'è stà fà n'analixi stratigraffica; quésta ipotesi l'ea bazà in sce u fàttu che l'éan stàe truvàe de tégule a embrixe da-a tradisiùn rumana, cùn ascì 'na séie de sepultüe de muneghi.[16]

Cùn u sciòppu da Segùnda Guèra Mundiâ in sce l'ìsua vegne installà 'na baze tedesca, c'a vegghe l'edificasiùn de màgasìn, depoxiti e galérie.[15]

Dòppu a Segùnda Guèra

[modìfica | modìfica wikitèsto]

In tu lüiu du 1947 e ègue da l'ìsua sun stàe u tìatru de quella c'a végne ciamà tragedia de Arbenga, dunde l'ha pérsu a vìtta afugàndu 48 persune, principalmènte fiöi.[15]

A a fìn di anni '50 a végne vendùa a l'indüstrià zenese Diana, c'u u réalìza 'na darsena picina, l'alaciamèntu au sérvìssiu de l'eletricitài e de l'aiva putabile, anche se in ti anni a-végnì questi i se sùn ruvinài.[15][14]

A-a fin di anni '70 a pruprietài isulàna, cun ànéssa ascì villa a vegne frasiunà fra ciù növi pruprietàri.[15][17]

Nino Lamboglia l'hà chi efétüàu u pririmu[4] de 'na séie de recupéi subacquei in te u tràttu de mâ vixin a l'ìsua 1950, cuscì grassie a l'ütilizzu da "motonave Artiglio" grassie a-a quale l'è sciùrtìu a purtà tùrna a a lüxe 1000 anfore romane che se truvavàn sutta au fundàle; u l'è prubabile che queste traspurtàvan vìn pruveniènte da-a zona de Napuli e dirette versu a Gallia, ancöi Frànsa.

A partì da u 1989 l'isua a l'è stà numinà cumme risèrva naturale, pé questu da quellu periudu u ghe sugiurna sèmpre in guardìan, pé sarvaguardà a zona da i insèndi e tégni in urdine i sénté ch'i se estèndan lungu quaxi 10 chilometri tutali.

Tütte e spéze lé manutensiùn e a sò sarvaguàrdia sùn a caregu de-a l'aziènda custitùia da i pruprietài: Gallinaria S.r.l. cun a sedde a Turìn.[18]

In ti fundàli ch'i i se trövan vixin sùn stài rinvégüi sucéscivamènte[19] diférènti relitti e manufàtti, pé a magiurànsa risalènti au V séculu a.C. e identificài cumme pruvéniènti da a zona de Marsìa, pé via di cumèrci avegnüi in tu passàu. Diférènti sun i repèrti sun conservài in tu Museo navale romano di Arbenga au Palàssu Peloso Cepolla, frà i quali se pònan truvà bén bén de ànfue de l'epuca rumana da u periudu relubbricàn fin au VII seculu.

L'ìsua vìsta da Arasce

Fra i anni 1994 e u 1995 l'ìsua a l'è stà teatru de 'n impurtànte campàgna de scavi archéulògici cuurdinài da Bruno Massabò. Questa campagna a l'ha purtàu a scavà in sce u vèrsante de sud-est, sutta a Grotta de San Martìn dunde a tradisiùn geneicàmènte a vö c'a fùsse u rifùggiu eremiticu du Sàntu.

U primmu scàvu u vegne fàu in te vixinànse de in péndìu brüscu; quésti i l'han purtàu a-a luxe 'na tùnba a-a capucìna dislucà propiu in te quélla zona; l'éa sènsa u curéddu o atti materiali ch'i permetévam de dàtala precixamènte: pé questu a végne riténüa 'na sepultüa tàrdu antiga de 'n munegu. In ta grotta vegne ritruvà a tùmba a cassa in müatüa cun a fùrma trapéssiuidà rivestìa internamènte da u cocciopesto, risalènte fra u VI e u VIII seculu; mèntre i schéletri rìnvégnüi l'éan du XIV seculu cùmme l'ha dimustràu in'analixi radiumétrica. Vegnàn ascì rìtruvài ascì rìtruvài di rèsti de 'n làmpada vitrea a suspensciùn, databile frà u IV e il VII seculu; quéste scuvèrte l'han purtàu a interpretà che a tùmba l'éa in segnaculum, lucalitài de sepultüa privilegià, prestigiùsa perché ligà a a figüa de San Martin.[20]

Anni 2000

[modìfica | modìfica wikitèsto]
L'ìsua in te ina fòto a 180°

Da u 2009 i végnan realisài di travàggi edilissi, e a vegne istitüia a survéiànsa archeulogica, c'a fau pé a primma votta in'analixi déttaià in sce u scitu, scibèn sulu in te l'àia c'a riguardava i scavi. Questa a l'ha specificàu l'attivitài da tàrda étài de mézzu, ligà a e urtime faxi de vitta du sénobiu benedetìn, ma ascì 'na frequentasiùn rumàna cùn framènti sérammici cunscistènti rinvegnüi, cùmme séràmmiche a vérnìxe néigra, müàgne sutìi, tèra sigillà, e numeüxi àtri cùntenituri da traspòrtu, fra l'etài repubbricana e quélla imperià. U scàvu u l'avegne in tu salùn au ciàn tèrén da villa, chi e sùn stàe ritruvàe ascì àtre müagne, téfnìe assèmme da 'na fòrte màlta. 'N àtru sàggiu l'ha purtàu a a lüxe invece strutüe du bàssu medievu. Tütti questi scàvi l'han purtàu a cunscidéà cumme sértéssa l'ipotexi zà precedèntemènte purtà avanti da u Lamboglia, dunca se cunscidéa che a villa a sécce stà edificà a partì da l'antìgu munasté de i muneghi benedettìn.

Fra u 2017 e u 2018 l'é stà fà tùrna in'impurtante risèrca in sce u genere de quella nàve naufragà a l'épuca rumànna e in sci i materiali da quésta traspurtài.[21]

In te l'àgustu du 2020 i meddiai l'ham dàu a nutissia che l'isua duiéva ésse vendüa pe 'na cifra vixina a 30 miliùi de Euro all'inzégné de urigine ücraìna Olexandr Boguslayev[22][17], c'u u l'è stàu ascistìu dai avvucatti Alberto Cortassa e Yannick Le Maux, segnàndu de cunseguènsa l'ìnissiu de ina campàgna mediattica téisa a cunvìnse e pübbriche aministrasiùn a fà valé u dirittu da prelasiùn e acquisì l'Ìsola.[17][23]

Pe questu u 19 de setènbre du mèximu ànnu u Ministéu di bén e de e ativitài cultüali e du turismu (in siggla ascì MiBACT) dà a nutissia che u Stattu Italia u vö esercità questu dirittu, pé rènde l'Ìsua pübbrica[24] scìben, a a fìn, a prelasiùn du Stattu a l'è stà esercità u 17 setènbre sulamènte in sce a rexidènsa de Villa Diana: nu gh'è dunca l'acèssu dirèttu a a mâina a restante parte infatti, cun i àtri edifissi e fabbricài, u pòrtu, e a gexa, cun ascì i rèsti du munasté ai prupietài privài.

Ativitài sutt’àiva

[modìfica | modìfica wikitèsto]

L'ativitài sutt'àiva aturnu a l'ìsua l'éa stà pruibìa[25] pé vìa da presènsa de 'n grùppu de urdìgni bèllici nun sciuppài sutta au fùndà é ascì pé a vìa da presènsa de u relittu (44°01′00.7″N 8°13′00.5″E) rizalènte au XVIII seculu.

'N àtra urdinànsa sucesciva[26] l'ha cunsentìu e imersìui se acumpagnàe da e guidde lucali cunvénsiunàe. In sci fundài se pòna truvà:

  • Parazoanthus axinellae (margaìtte de mâ);
  • Axinella polipoydes (spügne giàlle): ascì de gròsse dimensciùi);[27]
  • Chaetaster longipes[27], cun 'na grande abundànsa[27] de vitta bentonica.

I principali pùnti de imèrsciùn in sce l'ìsua i sùn:

  • Crìstu Redentù de a punta Farcunâa (44°01′24.75″N 8°13′33.96″E) In te u fundà cixin a l'ìsua l'è stà pusà 'na rafigurasiùn du Cristu Redentù, se teöva in te u fundà a partì da u 29 de setènbre du 1998. A stàttua brunzea a l'è pòsta a 18 metri de profonditài[28], questa a l'è ata 2 metri e 70, cun a bàse pugiànte a 'n blòccu de sémèntu de dimensiùisu 3 metri x 3.[29] A fauna bentonica a l' è caraterizà da culònie prisipalmènte de nudibranchi.[4]Ai 12 de zugnu de l'ànnu 2011 a l'è stà insérìa ina tàrga in lengua braille, ai péi da stattua, in te l'ànbitu de diférènti prugètti pé agiüttà i diabili; l'uperasiun l'éa cumpiua da u 5º nucleo de magrúi da sitài de Zena, cùn ascì a partecipasiùn du Comàndu da Capitaneria de pòrtu da vixina Arasce, gràssie ascì a u Centro Idea Blu e a HSA Italia.[30]
  • Pùnta Sciusciaù (44°01′34.08″N 8°13′44.77″E) Da i 15 ai 30 metri[4], a nu a présènta gròsse dificultài in particulàre, tranne che pé a prufunditài e a curènte. Chi i se pònan usévà de suvènte exemplàri de nutevuli dimensiùi de sèrnie, mürene, purpi e scùrfani e, andàndu vèrsu i 30 metri de prufunditài, se veggan ascì e spugne de diférènti duménsiùi.[4]
U palasso Peloso Cepolla

Archeulugìa sutt'ègua

[modìfica | modìfica wikitèsto]

L'Ìsua a l'éa puntu d’urmézzu pè e imbarcasiùi za in te l'antighitài, se trövan ancöi e divèrse testimuniànse de e nàvi naufragàe in te vixinanse de quest'ìsua, impurtànti suviatüttu dui relitti de nàvi rumane de u I seculu a. C. càreghe de giâre rummàe (anfore).

Queste dui navi e sùn cunusciüe cun i nòmmi de Relitto A e de Relitto B. In tu 1999 u l'è stàu istituìu u "Nucleo Operativo per l'Archeologia Subacquea" prugèttu da Soprintendenza per i Beni Archeologici della Liguria, che a l'ha cuménsàu in'inténsa ativitài de risèrca, stùddiu e valurisasiùn duvéàndu scistémmi sperimentàli de genere piunersticu in te queste risèrche.

Galerìa de immagini

[modìfica | modìfica wikitèsto]
  • L'ìsua vista da Arbenga
    L'ìsua vista da Arbenga
  • L'ìsua vista da a vìa Julia Augusta, fra Arbenga e Arasce
    L'ìsua vista da a vìa Julia Augusta, fra Arbenga e Arasce
  • A Gainâa da i munti
    A Gainâa da i munti
  • L'ìsua e a Rivea viste da Borzi
    L'ìsua e a Rivea viste da Borzi
  • L'ìsua da Arasce a a séia
    L'ìsua da Arasce a a séia

Bibliografia

[modìfica | modìfica wikitèsto]
  • (IT) Nino Lamboglia, Vestigia dell'alto medioevo nell'abbazia della Gallinaria, in Rivista Ingauna e Intemelia, III, n. 1-2, 1937, pp. 62-66.
  • (IT) Nino Lamboglia, La nave romana di Albenga, in Rivista di Studi Liguri, XVIII, 1952, pp. 131-236.
  • (IT) Nino Lamboglia, I monumenti medioevali della Liguria di Ponente, Turin, Istituto Bancario San Paolo di Torino, 1998, p. 101.
  • (IT, FR) B. Massabò, Scavi nella grotta di S. Martino, nell'isola Gallinaria, ad Albenga, in Les îles du litoral provençal et de la côte ligure. Actes du Seminaire d'Archeologie, Bulletin Archeologique de Provence, A Bordighea, 1998.

Nòtte

[modìfica | modìfica wikitèsto]
  1. ↑ (LIJ, IT) Arbenga, cumme a se ciamma in dialettu arbenganese l'Ìsu(r)a Gainâa? Sulamente Isu"a., in sce trucioli.it. URL consultòu o 12 frevâ 2022.
  2. ↑ (EN, IT) Ìsua Gallinara o Gallinaria?, in sce summagallicana.it. URL consultòu o 29 arvî 2021.
  3. ↑ scöiu ascì
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 (IT) Alberto Balbi, Gainâa, l'ìsua diménticàa da u tèmpu, in SvbAqva, III, n. 22, 2007, p. 62-70.
  5. ↑ Archeologia in Liguria - Indagini stratigrafiche sull'Isola Gallinara, Angiolo del Lugghese
  6. ↑ (IT) Giuseppina Spadea Noviero, Philippe Pergola e Stefano Roascio, Un antico spazio cristiano, Chiesa e monastero di San Calocero al Monte, Zena, Fratelli Frilli Editori, 2010.
  7. ↑ (IT) Via sancti martini, in sce icaminantes.com. URL consultòu o 29 arvî 2021.
  8. ↑ (IT) Le statue di San Gaudenzio, in sce novartestoria.wordpress.com, 24 dexénbre 2011. URL consultòu o 29 arvî 2021.
  9. ↑ (IT) Stefano Pezzini, Alla scoperta della Panoramica di Ceriale, in sce liguriaedintorni.it, 10 zenâ 2018. URL consultòu o 29 arvî 2021.
  10. ↑ 10,0 10,1 (IT) U càmmin de San Culumbàn (PDF), in sce saintcolumban.eu. URL consultòu o 29 arvî 2021.
  11. ↑ L.T. Belgrano e A. Neri, Giornale ligustico di archeologia, storia e letteratura, Anno X - Fascicolo I, Genova, gennaio 1883, p. 236
  12. ↑ (IT) Luciano L. Calzamiglia, L'isola Gallinaria e il suo monastero, Imperia, Dominici Editore, 1992, pp. 50-51.
  13. ↑ A catedrale d'Arbenga, 2007, Litografia Bacchetta (Arbenga), de Josepha Costa Restano, Maria Celeste Paoli Maineri e Mario Mercenaro
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 (IT) Riserva Naturale Regionale dell'Isola Gallinara, in sce parks.it. URL consultòu o 29 arvî 2021.
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 15,4 (IT) Mario Gerevini, Ligüria, l’ìsua Gainâa vendüa a 'n riccu ucraìn pé ciü de 10 miluiu de euro, in sce corriere.it, 3 agòsto 2020. URL consultòu o 29 arvî 2021.
  16. ↑ Lamboglia, 1937
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 (IT) Luca Rebagliati, L’isola della Gallinara a un Paperone ucraino: terreno per 10 milioni e altri 15 per le case, in sce ilsecoloxix.it, 4 agòsto 2020. URL consultòu o 29 arvî 2021.
  18. ↑ (IT) Gallinaria S.R.L., in sce icribis.com. URL consultòu o 29 arvî 2021.
  19. ↑ (IT) Archeologia marina - Gallinara, in sce sullacrestadellonda.it. URL consultòu o 29 arvî 2021 (archiviòu da l'url òriginâle o 12 agósto 2008).
  20. ↑ Massabò, 1998
  21. ↑ (IT) Conferenza la nave romana di Albenga, nascita e sviluppi dell'archeologia subacquea, in sce ivg.it, 17 màrso 2020. URL consultòu o 29 arvî 2021.
  22. ↑ (IT) Giò Barbera, Venduta a un magnate ucraino l’isola Gallinara, valore 10 milioni di euro, in sce lastampa.it, 3 agòsto 2020. URL consultòu o 29 arvî 2021.
  23. ↑ (IT) Alessio Ribaudo, Gallinara, Franceschini: «Faremo tutto il possibile perché un’isola di tale bellezza sia fruibile da tutti, in sce corriere.it, 4 agòsto 2020. URL consultòu o 29 arvî 2021.
  24. ↑ (IT) Liguria, l'Isola Gallinara diventa pubblica, in sce repubblica.it, 19 novénbre 2020. URL consultòu o 29 arvî 2021.
  25. ↑ (IT) Divieti sulla zona di mare circostante l'isola Gallinara (ZIP), in sce web.tiscali.it. URL consultòu o 29 arvî 2021.
  26. ↑ (IT) Regolamentazione subacquea (ZIP), in sce guardiacostiera.it. URL consultòu o 29 arvî 2021 (archiviòu da l'url òriginâle o 27 seténbre 2007).
  27. ↑ 27,0 27,1 27,2 (IT) Paolo Fossati, E surpréise da Gainâa, in Sub, n. 261, zùgno 2007, pp. 52-56.
  28. ↑ (IT) Immersioni nei pressi dell'isola, in sce cycnus.net. URL consultòu o 29 arvî 2021 (archiviòu da l'url òriginâle o 27 seténbre 2007).
  29. ↑ (IT) Statua del Cristo Redentore, in sce centrosubideablu.com. URL consultòu o 29 arvî 2021.
  30. ↑ (IT) Isola gallinara, in sce scoprialbenga.it. URL consultòu o 29 arvî 2021.

Àtri prugètti

[modìfica | modìfica wikitèsto]
Estræto da "https://lij.wikipedia.org/w/index.php?title=Ìsua_Gainâa&oldid=251767"